Ανάπαυση Ι
Το σώμα ακουμπά στο λόφο και αναπαύεται, όπως το θέατρο-αχιβάδα του Ζενέτου* προοριζόταν να ακουμπήσει στο κενό του λατομείου.
Στον αρχικό σχεδιασμό του θεάτρου του Λυκαβηττού-πέρα από την ποιητικότητα στη μορφή-αποτυπώνεται πρόταση για ελάχιστη δυνατή παρέμβαση στον περιβάλλοντα χώρο, απόθεση του αντικειμένου-ιδέας και τελειοποίησή του σε αρμονία με το σκοπό, τη χρηση και το μέρος. Με αφορμή αυτήν την οπτική, θα μπορούσε το σώμα να μην ενοχλεί το χώρο; Είναι η ανάπαυση ένας τρόπος επαφής/απόθεσης/υλοποίησης/τελειοποίησης; Επιθυμεί ο δημόσιος χώρος την ανάπαυση ή προϋποθέτει την εγκατάλειψη για να την επιτρέψει;
Μια άσκηση αυτο-εναπόθεσης στο δημόσιο χώρο του Λυκαβηττού. 15 δοκιμες ανάπαυσης σε περίπου 15 λεπτά.
Από τις Αγγελική Χατζή, Βασια Πασπάλη, Αλεξία Καραβελα.
Φεστιβαλ Λυκαβητού Ι
Οκτώβριος 2020
*Τάκης Ζενέτος (1926-1977), σημαντικός αρχιτέκτονας, του ανατέθηκε ο σχεδιασμός του υπαιθριου θεάτρου του Λυκαβηττού
Ανάπαυση ΙΙΙ
τα λασπόλουτρα
Πηλοθεραπευτήρια και πρώην νταμάρια ενώνονται σε ένα λασπόλουτρο αυτό-εναπόθεσης στο λόφο του Στρέφη. Ένα απαλό ακούμπημα στο φυσικό τοπίο, καμία επιβολή, μία ένωση σώματος τόπου μέσω του πηλού. Μικρο-αντιστάσεις στις απώλειες δημόσιου λόγου και χώρου. Στο νταμάρι που έγινε δάσος, κάπου ανάμεσα στην εγκατάλειψη, την εξαφάνιση, τον πηλό και το χώμα επαναορίζουμε την επαφή.
Με τις Αγγελική Χατζή και Βάσια Πασπάλη
Φεστιβάλ Λυκαβηττού ΙΙ
Λόφος Στρέφη
Μάϊος 2021
Ανάπαυση 4
Σε ποιον ανήκει ο δημόσιος χώρος; Μέσα του υπάρχει χώρος για ανάπαυση; Σε μια 4η δοκιμή αυτο - εναπόθεσης ψάχνουμε τις προϋποθέσεις της ανάπαυσης στο δημόσιο χώρο. Κοιτάμε την πόλη για να δούμε αν ανήκουμε σε αυτήν. Βρισκόμαστε στη συμβολή των οδών Πατησίων και Πολυτεχνείου. Μια μικρο-αντίσταση στη διερχόμενη κίνηση αναλογίζεται τις διεκδικήσεις: αγώνες και στοχασμοί της νύχτας.
3 οχτάλεπτα εφήμερων καταλήψεων στο χρόνο και το χώρο μπροστά στο Οχτώ στο τρίπτυχο αντίσταση - ματαιότητα - πτώση.
Φεστιβάλ Λόφοι και Πεδία
Το Οχτώ, Πολυτεχνείου 8
Μάϊος 2022
