Εξαγρίωση
Περφόρμανς
“Μέρα με τη μέρα γίνονται όλο και πιο ξεκάθαρα, τα αχνά σχήματα πίσω από το εξωτερικό σχέδιο. Είναι πάντα το ίδιο σχήμα, αλλά πολλαπλασιάζεται.
Και είναι σαν μια γυναίκα που σκύβει και σέρνεται γύρω γύρω, πίσω από αυτό το σχέδιο.”
Η Εξαγρίωση ξεκινάει το 1892 με το πρωτο-φεμινιστικό διήγημα “Η Κίτρινη Ταπετσαρία” της Σάρλοτ Πέρκινς Γκίλμαν*.
Η Εξαγρίωση αναζητά τα αποτυπώματα της ιστορίας στο γυναικείο σώμα μέχρι το 2021 και αναπαράγει σημάδια ελέγχου και αντίστασης. Σε έναν πολλαπλασιασμό στο χρόνο τί έχει αλλάξει τελικά;
Το διήγημα “Η Κιτρινη Ταπετσαρία” έχει τη μορφή ημερολογίου μιας συγγραφέως, από τη στιγμή που ο σύζυγος και γιατρός της, τη φέρνει σε ένα εξοχικό για να αποκατασταθεί μια “προσωρινή νευρική ασθένεια”. Η αφηγήτρια τοποθετείται σε ένα δωμάτιο και της απαγορεύεται οποιαδήποτε ασχολία, ιδίως διανοητική. Η ίδια όμως συνεχίζει να γράφει παρά τις υποδείξεις όλων. Στο δωμάτιό της, μια απωθητική και ακαλαίσθητη ταπετσαρία θα γίνει το κέντρο του αφηγήματος. Η καταπίεση και η απομόνωση εντείνουν σταδιακά τη νευρική της διαταραχή: το σχέδιο της ταπετσαρίας γίνεται το μοναδικό της ενδιαφέρον, καθώς αρχίζει να διακρίνει πίσω από αυτό αποσπάσματα μιας γυναικείας φιγούρας• η φιγούρα, με τη μη ανθρώπινη κινησιολογία της, προσπαθεί να αποτινάξει από πάνω της το σχέδιο της ταπετσαρίας. Η ηρωίδα αναπτύσσει εμμονή με τη γυναίκα μεχρι που καταλήγει να συγχέει τον εαυτό της με αυτήν. Παράλληλα αποκαλύπτονται και άλλες γυναίκες που θέλουν να αποδράσουν από τους τοίχους. Στο τέλος η ίδια, όπως και όλες οι γυναίκες, καταφέρνουν να απεγκλωβιστούν από την ταπετσαρία. Η αφηγήτρια παραδίνεται στις φαντασιώσεις της, πράξη που συμβολίζει την απελευθέρωσή της.
Η παράσταση επεξεργάζεται τον όρο Domestication που αφορά στον περιορισμό της γυναίκας στο σπίτι και στην οικειοποίηση των ζώων, και στα ελληνικά μεταφράζεται ως Εξημέρωση.
Νομίζω ότι αυτή η γυναίκα βγαίνει έξω τη μέρα!
Και θα σας πω γιατί - εμπιστευτικά - την έχω δει!
Μπορώ να τη δω έξω από όλα μου τα παράθυρα!
Είναι η ίδια γυναίκα, το ξέρω, γιατί συνέχεια σέρνεται και οι περισσότερες γυναίκες δε σέρνονται τη μέρα.
Τη βλέπω σε αυτό το μακρύ σκιερό δρομάκι, να σέρνεται πάνω κάτω. Τη βλέπω στις σκοτεινές πέργκολες με τα κλήματα, να σέρνεται σε όλο τον κήπο.”
Δημιουργία, ερμηνεία: Αγγελική Χατζή, Βάσια Πασπάλη
Αφήγηση: Βάσια Πασπάλη
Κίνηση : Αγγελική Χατζή
Ήχος: Ανδρέας Λέμης
Μετάφραση: Η ομάδα
Το Οχτώ
Ιούλιος και Οκτώβριος 2021
Ευχαριστίες στους: Μάριο Σουγιουλτζόγλου, Ιζαμπέλα Κωνσταντινίδου, Βαγγέλη Τελώνη, Αλεξία Καραβέλα, Βασίλη Πασπάλη, Συμεών Νομίδη, Μαρία Πίγκου, Θύμιο Λατσούδη και Το Οχτώ.
